Klerycy, którzy odwiedzają chorych na oddziale opieki paliatywnej w gnieźnieńskim szpitalu na ulicy św. Jana, chcą zanieść Chrystusa ludziom, którym cierpienie bardzo często odbiera nadzieję. Staramy się realizować wezwanie Chrystusa „Byłem chory a odwiedziliście mnie” (Mt 25,36). Nie robimy tam nic spektakularnego. Jesteśmy z pacjentami, którzy czasem nie są w stanie nawet się przywitać, a ich choroba jest tak zaawansowana, że paraliżuje ciało i zaciemnia umysł. Z niektórymi, jeśli chcą, modlimy się, rozmawiamy o ich problemach, o trudach które przeżywają, a także o naszym życiu. Wydawać by się mogło, że to my robimy coś dla tych ludzi, a tak naprawdę to oni dają nam znacznie więcej. Uczą nas radości z małych, oczywistych rzeczy, pokazują że życie nie jest tak łatwe jak często się wydaje. Uczą nas pokory i cierpliwości. W końcu razem z nimi możemy przeżywać małe – wielkie cuda w ich życiu i chorobie. Nagłe poprawy ich zdrowia, uzdrowienia relacji rodzinnych i wiele innych

W ramach tzw. „grup wychodzących” regularnie pomagamy w domu dziecka przy ul. św. Wojciecha w Gnieźnie, prowadzonym przez Siostry Służebniczki. Znajdują się tam dzieci z różnymi problemami rodzinnymi. Nie raz rozmawiamy na różne tematy, staramy się pomóc, doradzić, modlimy się. Wspólnie odrabiamy zadania domowe, uczymy się, przygotowujemy do sakramentów. Dwa razy w roku dzieci przygotowują spektakle, na które cała nasza wspólnota seminaryjna jest zapraszana. Widząc szczery i autentyczny uśmiech na ich twarzach, wizyta w tym domu potrafi naprawdę podnieść na duchu.

Wspólnota Przemienienie – istnieje od ponad dwudziestu lat i zrzesza zarówno kleryków oraz osoby świeckie, które swój wolny czas pragną poświęcić osobom niepełnosprawnym. Członkowie wspólnoty odwiedzają podopiecznych Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego przy ul. Orzeszkowej w Gnieźnie. Wspólnota organizuje także wyjazdy wakacyjne. Spotykamy się, aby spędzić razem czas, czerpać oraz dawać radość ze wspólnej zabawy, czy też przeżywanej raz w miesiącu wspólnej Mszy Świętej. Troszczymy się o wzajemny rozwój duchowy, poprzez szukanie działania Jezusa Chrystusa w naszym życiu.

Na zakończenie ŚDM, tuż przed wylotem do Rzymu, Papież Franciszek wypowiedział bardzo ważne słowa: „Chcecie być nadzieją przyszłości? Pierwszym warunkiem jest pamiętać (…) Młody człowiek pozbawiony pamięci nie jest nadzieją przyszłości. Prawda? Rozmawiaj z rodzicami, z osobami starszymi, ale zwłaszcza rozmawiaj z dziadkami. Jasne?” Kontynuując wieloletnią tradycję klerycy gnieźnieńskiego seminarium, uczestniczą w życiu kapłanów, którzy po wieloletniej posłudze duszpasterskiej mieszkają w Archidiecezjalnym Domu Księży Seniorów. Towarzyszymy i pomagamy w przygotowaniu się starszych kapłanów do modlitw, otaczamy ich opieką pielęgnacyjną, wspieramy dobrym słowem a przede wszystkim – uczymy się od nich, jak dobrze i owocnie przeżyć Chrystusowe Kapłaństwo. Pomagając im – my sami otrzymujemy wielkie dary w postaci doświadczenia ich kapłaństwa.

Dom Pomocy Społecznej dla osób niepełnosprawnych w Mielżynie staje się prawdziwym domem dzięki posłudze sióstr dominikanek, świeckich pracowników i wolontariuszy. W tej wspólnocie mają możliwość być obecnymi również klerycy roku IV PWSD w Gnieźnie. Jadąc tam, myślimy, co możemy zrobić i ile możemy dać tym potrzebującym ludziom. To może być nasz czas, zaangażowanie, pomoc fizyczna, modlitwa, wspólna zabawa, rozmowy. Wracając okazuje się, że to niewiele w porównaniu z tym, ile bierzemy dla siebie - pokory, cierpliwości, doświadczenia miłości Boga, radości z życia, optymizmu, śmiechu, szczerości, zaufania do Boga i drugiego człowieka. Bóg potrafi zaskakiwać i znajdować odpowiednią drogę do człowieka!